Terug naar Peru
Hola amigos!!
Na de 6 weken met mijn ouders ben ik terug gegaan naar Bolivia, ik wilde Bolivia zo snel mogelijk door dus heb ik een bus naar de grens tussen Argentinië en bolivia genomen (30 uur!!!) en de volgende dag een bus direct naar La Paz. Het zal jullie niet verbazen dat ik weer voor Loki heb gekozen hahaha. Nadat de Manager me na twee nachten in 5 minuten overtuigde dat je toch echt niet weg kan gaan op een zaterdag ben ik uiteindelijk na 4 nachten op de bus gestapt richting Peru. Bestemming: Arequipa. Ik moet zeggen dat dit niet de beste busreis tot nu toe... de eerste bus was een heel klein busje en die bracht me totaan copacobana, om daar te komen moet je of om Lago titicaca heen rijden of oversteken. eromheen rijden kost veel tijd dus ga je met een klein motor bootje naar de overkant. De bus gaat op een platte boot naar de overkant. aangekomen in copacobana moet ik overstappen op een andere bus. Deze bus gaat richting Cuzco (wat niet in de buurt van Arequipa ligt) maar stopt in Puno. we steken zo rond half 10 's avonds te voet de grens over en dan is het nog zo'n 3 uur naar Puno. Aangezien ik in Bolivia een keer door mijn stop heen ben geslapen durf ik nu niet in slaap te vallen. Als ik dan eindelijk in de laatste bus zit is het bloedheet en slaap ik bar slecht.
Eindelijk in Arequipa!! op naar een bed.. ja... dat had ik gedacht. Als ik om half 6 aanbel bij het hostel wordt mij op vriendelijke wijze verteld dat ik tot 13:00 moet wachten totdat mijn bed klaar is... gelukkig hebben ze een tv kamer met een soort dunne matrasjes. het is niet heel comfortabel maar het is beter dan niks. Nadat ik nog een paar uurtjes in een echt bed heb geslapen besluit ik om wat te gaan eten in het centrum. Ik ben eigenlijk uit op een sandwich maar terwijl ik door de menukaart bladerde viel mijn oog op iets anders: Cuy!!! Cuy is cavia, een traditioneel gerecht uit de Andes. Ik wilde het al een tijdje proberen dus ik besluit om dit te bestellen. Het smaakt naar kip maar dan malser en het is vrij lastig eten aangezien er zo ongeveer meer botjes zijn dan vlees. 's avonds ontmoet ik een groepje Amerikanen en we besluiten te gaan eten in een kroeg waar ze een blues avond hebben. Na twee super leuke bluesbands gaan we terug naar het hostel. De volgende dag boek ik mijn tour naar de Colca canyon. het is een 2 daagse tour waarbij je meer ziet dan alleen de canyon. We bezoeken wat dorpjes, waar je uiteraard souvenirs kan kopen, zien een hoop vulkanen en gaan naar een thermaalbad. de tweede dag vertrekken we om 6 uur 's ochtends naar de Canyon. Ondanks dat het vroeg is, hangt er een uitgelaten sfeer in de bus. We gaan immers condors spotten!! De grootste vogel te wereld. De gids verteld ons dat we ongeveer 2 uur hebben bij het uitkijkpunt, top!! Eenmaal aangekomen zoeken we een goed plekje op en we wachten. En we wachten en we wachten... na ruim twee uur hebben we geen condor gezien.. Hevig teleurgesteld lopen we terug naar de bus. Onze gids vraagt of we condors hebben gezien, wanneer we zeggen dat we niks gezien hebben vertelt ze ons dat het niet het goede seizoen is.. lekker dan..dat hadden ze best even wat eerder mogen zeggen. De canyon opzich is erg mooi en de rest van de tour was ook leuk, maar de teleurstelling heeft het wel een beetje bedorven. Gelukkig heb ik in Cuenca een condor van heel dichtbij gezien. Na de tour blijf ik nog 2 nachten in Arequipa. Ik besluit een bezoekje te brengen aan het enorme klooster van arequipa. Ik was nog nooit in een klooster geweest en verwachtte saaie grijze muren. Niets was minder waar. Het klooster is in rode en blauwe tinten geschilderd en heeft meerdere kleine binnenplaatsjes met bomen en planten. Je kan een aantal kamers bezoeken die nog in de oude staat zijn en er is zelfs een restaurantje. Een super mooi klooster dus!! Eenmaal terug in het hostel moet ik nog zo'n 9 uur wachten totdat mijn bus naar Nazca gaat. Aangezien ik al uitgecheckt heb kan ik alleen maar een beetje rondhangen. Als het eindelijk tijd is om te gaan ben ik moe van het rondhangen. Aangekomen op het busstation zie ik op mijn ticket dat mijn bus een half uur later gaat dan ik dacht. Ik moet nog 45 minuten wachten... fijn... gelukkig hebben de busmaatschappijen in Arequipa een lounge. Eenmaal in de bus kijk ik nog een film, eet mijn avondeten en val in slaap.
Over Nazca en de rest vertel ik later, ik ga nu eerst ontbijten!!
Hasta luego
Córdoba, Salta en Iguazu
Hola amigos!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb, sorry daarvoor. Ik zal vandaag in iedere geval Argentinië even afmaken!
Het laatste dat ik geschreven heb, is dat we in de bus naar Córdoba zitten. We zijn twee nachten in Córdoba gebleven. Het is een studentenstad met helaas weinig historische gebouwen. We hebben vooral gewinkeld en op terrasjes gezeten. Ook best lekker hoor! Oh ja, ik heb hier ook mijn neuspiercing laten zetten. Papa en mama wilden/durfden niet mee naar binnen hahahaha. Ik kom dus terug met behoorlijk wat aanvullingen op mijn body art! Vanaf Córdoba gaan we naar Salta, de bus duurt zoals gewoonlijk weer zo'n 24 uur maar is comfortabel genoeg.
Eenmaal aangekomen in Salta gaan we eerst maar eens opzoek naar ons hostel. Tijdens het uitzoeken was ik niet heel enthousiast maar het hostel ziet er toch erg leuk uit. Een mooie binnentuin en prettige, schone kamers. We ontmoeten wat medereizigers en ik proef voor de tweede meer maté (een soort thee dat in Chili en Argentinië gedronken wordt) dit keer koud, met suiker en sinaasappelsap! Zo vind ik het wel heel lekker en papa ook. We besluiten dus op zoek te gaan naar een maté beker en een rietje. Salta blijkt een leuke stad te zijn met een mooi plein en twee bijzondere kerken (Ik zeg maar bijzonder aangezien ik ze niet bepaald mooi vond, maar daar waren de meningen over verdeelt). Na 2 nachten in Salta te zijn geweest, laten we de meeste spullen in het hostel achter en gaan naar Purmamarca, een klein (heeeeeeel toeristisch) plaatsje ten noorden van Salta. Hier blijven we twee dagen. Helaas voel ik me niet lekker de eerste dag, dus gaan papa en mama zonder mij op pad. De tweede dag lopen we een mooie route tussen de 7 kleurige bergen. De verschillende tinten kun je goed zien als de zon erop schijnt. We slenteren nog wat over het marktje en gaan dan met de bus naar Tilcara. Dit is een groter en leuker plaatsje dan Purmamarca. We zitten in een soort hippie hostel waar het heel gezellig en erg relaxed is. Ik wil heel graag paardrijden en papa en mama besluiten mee te gaan. Ik vond de tocht erg leuk en het was ook tof om na zoveel jaren weer op een paard te zitten. Mama vond het "iets" minder helaas en heeft hierdoor minder van de tocht kunnen genieten. We gaan uit eten in een restaurant met live muziek, er speelt een bandje met lokale muziek. Ze weten het publiek goed te bespelen en het is dan ook een gezellige avond! Mama wordt zelfs nog ten dans gevraagd! Na drie dagen gaan we terug naar Salta, hier blijven we nog twee nachten en dan is het tijd voor Iguazu! De dag van vertrek word ik ziek wakker... Zere keel en koorts. In de bus naar Iguazu is het steenkoud, blijkbaar hebben ze een iets te enthousiaste airco... Steenkoud val ik eindelijk toch in slaap, om vervolgens nat van het zweet weer wakker te worden.. Joepie... Echt ziek dus. Eenmaal aangekomen in Puerto Iguazu gaan papa en mama opzoek naar een hostel. Gelukkig zit er één recht tegenover het busstation en kan ik direct met een ibuprofen mijn bed in. De volgende dag heb ik in ieder geval geen koorts meer maar mijn keel wordt alleen maar pijnlijker. Na een bezoekje van de dokter blijkt dat ik een bacteriële infectie heb. Ik krijg medicijnen en hiermee gaat het een stuk beter. De dag erna gaan we naar de watervallen. We hebben een boottocht gereserveerd, deze boot vaart tot onder de watervallen dus we worden zeiknat! Maar het was super tof!! Na de boottocht gaan we lunchen en droge kleren aantrekken. In de jungle bij de watervallen leven een soort van kleine beertjes. Hondsbrutaal maar grappig om te zien. Zolang je je eten maar goed vast houdt!! Meerdere keren zien we hoe mensen beroofd worden door de kleine beertjes en hier zien we ook dat ze niet zo schattig zijn als ze er uit zien! Desalniettemin is het hilarisch om te zien. Na de lunch lopen we naar "El gargante del Diabolo" oftewel de keel van de duivel. Halverwege de tocht merk ik dat ik toch nog niet helemaal 100% hersteld ben. Zodra we terug zijn in het hostel duik ik direct mijn bed weer in. De volgende dag blijven we in het hostel. Vooral omdat ik me niet goed genoeg voel om iets te doen. Helaas blijft dit de rest van de dagen zo. Papa en mama gaan nog wel een keer naar de watervallen. Na 4 dagen Iguazu is het tijd om terug te gaan naar Buenos Aires. Papa en mama vliegen de volgende dag terug naar Nederland. Nadat we nog wat door Buenos Aires hebben geslenterd gaan we nog één keer lekkere Argentijnse steak eten. God wat ga ik dat missen!!! We kaarten totdat papa en mama naar het vliegveld moeten. Na veel knuffelen zwaai ik ze uit. Na 6 super gezellige weken ben ik ineens weer alleen. Best wel even wennen! Maar ook wel lekker om weer mijn eigen plan te kunnen trekken. Dat plan is overigens weer gewijzigd haha. Ik heb besloten om niet naar Chili te gaan maar naar Colombia! Dus na nog drie nachtjes in Buenos Aires te zijn geweest ga ik met de bus weer richting Bolivia!
Hierover vertel ik de volgende keer!
Voor nu, hasta luego!
El Calafate en Bariloche
Hola amigos,
Na een bus van zo'n 26 uur komen we aan in El Calafate. Het hostel ziet er fantastisch uit! Een uitzicht over het grootste meer van Argentinië en in de verte zie je de bergen en gletsjers. We krijgen een kamer met de naam Rio de Janeiro. De temperatuur van de kamer was ook aangepast aan de naam denk ik. Het is er bloedheet!!
Nadat we een beetje gesetteld zijn besluiten we eerst maar eens te informeren naar de gletsjer tours. Daar komen we hier immers voor! We besluiten de tour te boeken voor donderdag en om dan morgen naar een nabijgelegen beschermd natuurgebied te gaan. De rest van de dag bekijken we het stadje en drinken en eten we bij Libro bar. Een leuk (duur) cafeetje in een soort houten centrumpje met souvenirwinkeltjes.
De volgende dag lopen we naar het meer aangezien het natuurgebied aan het meer ligt. Het is een mooi en klein gebiedje met heel veel vogels. Met mama haar camera maak ik heel veel foto's en lukt het me ook om ze er in de lucht op te krijgen! Die avond besluiten we om in het hostel de Argentijnse barbecue te bestellen. We kunnen zoveel salada, aardappels en gebakken pompoen pakken als we willen en het vlees wordt gebracht. Het is heerlijk! Alleen wel een beetje veel vlees hahaha!
Vandaag gaan we naar de gletsjer, perito Moreno is de op drie naar grootste gletsjer in dit gedeelte van de enorme ijsvlakte. Na een bustochtje komen we aan bij de boot die ons vlak bij de gletsjer brengt. We krijgen spikes onder en doen onze handschoenen aan. Na wat snelle instructies (voeten uit elkaar, hoe loop je omhoog en hoe weer naar beneden) gaan we op pad. Het eerste stuk gaat direct behoorlijk steil omhoog! Even spannend maar hierna krijg ik al snel de slag te pakken en loopt het net zo makkelijk als op een paar sneakers door de stad. De twee gidsen zijn erg behulpzaam en zorgen er voor dat iedereen veilig en wel naar boven of beneden komt. Na 1,5 uur komen we aan bij een soort kleine tafeltjes, hier krijgen whiskey on the rocks. Het ijs komt uiteraard van de gletsjer. We lopen terug naar de oever en eten hier nog even lunch voordat de boot ons weer naar de andere kant brengt. Hier kunnen we vanaf balkons nog naar de gletsjer kijken en hopen dat we zo'n brok in het water zien vallen (bij deze gletsjer gebeurt dat dagelijks,vooral in de zomer, maar alles groeit er in de winter weer aan). Helaas is het geluk niet aan onze zijde, al horen we vaak genoeg het geluid van afbrekende stukken ijs. Dit gebeurde helaas steeds aan de andere kant van de gletsjer… balen.. als we terug komen zijn we alledrie best moe. De tocht over het ijs heeft toch wat meer energie gekost dan we hadden gedacht. Maar de ervaring was fantastisch!!
Vandaag de laatste dag in El Calafate. We hebben een eenrommel dag. Ik werk aan de foto's voor mijn blog (ja ik weet het, ik loop hopeloos achter!) en pak m'n spullen in. Morgen en overmorgen zitten we in de bus, het is namelijk maarliefst 30 uur maar Bariloche… yay.
Maar ook deze 30 uur hebben we overleefd! De bus stopte veel zodat we er even 5 à 10 minuutjes uit konden. We nemen een taxi naar het hostel waar we zo rond kwart over 11 's avonds onze spullen in de kamer dumpen. Nog even wat drinken en dan slapen.
Vandaag maar eens uitzoeken wat we hier allemaal kunnen doen. Ik hoop dat ik nog kan skiën maar helaas is het seizoen net voorbij. We besluiten om de volgende dag een bus naar parque nacional Llao Llao te nemen en dan daar te gaan wandelen om de Arrayane bomen te bekijken. Dit zijn mooie oranje kleurige bomen. 'S avonds besluiten we dat het toch wel relaxter is om nog een nacht extra te blijven en dan de volgende dag met de stoeltjeslift naar een mooi uitkijkpunt te gaan. boven is het inderdaad prachtig! Na wat foto's te hebben gemaakt willen we wat drinken. Terwijl mama onze stoeltjes verdedigd met haar leven gaan papa en ik drinken bestellen en we bestellen ook appel strudel hmmmmmmmmmmm!!!!
De weg naar beneden met de lift is voor mij een stuk minder plezierig, ik zie nu namelijk heel goed hoe hoog ik zit… brrrr. Dit was onze laatste dag in Bariloche. Vanmorgen hebben we nog lekker koffie gedronken en heerlijk gebak gegeten in een chocolaterie. Nu zit ik in de bus richting Córdoba waar we morgen zo rond half 1 aan. Over Córdoba horen jullie dus later meer. Ik hoop dat ik snel weer wat foto's kan uploaden maar aangezien het allemaal foto voor foto moet gaat het niet zo snel.
Voor nu hasta luego
Sucre, Tupiza en Argentinië
Lieve allemaal,
In het vorige berichtje ben ik gestopt bij het verlaten van La Paz.
Na La Paz ben ik met de bus naar Sucre gegaan. Sucre wordt ook wel de witte stad genoemd omdat bijna alle gebouwen zijn voorzien van wit pleisterwerk. Het is ook de officiële hoofdstad van Bolivia, al wordt het niet meer als zodanig gebruikt. Sucre is klein, gezellig en een oase van rust na het hele drukke La Paz. De eerste paar dagen heb ik het idee dat ik de enige ben in het hostel. (Overigens zit ik in een heerlijk hostel met een tuin, dakterras, hangmatten etc.) Gelukkig ontmoet ik na een paar dagen een aantal franse mensen en een Engels meisje. Wanneer deze mensen vertrekken krijg ik een Franse jongen als kamergenoot. Hier trek ik een aantal dagen mee op. Ik heb ondertussen ook nog contact met een jongen uit Colombia die ik ontmoet heb in La Paz. Hij wil namelijk ook graag naar Sucre en daarna naar de zoutvlaktes bij Uyuni. Na wat heen en weer appen besluit ik in Sucre op hem te wachten. Ik heb het sowieso wel naar mijn zin in Sucre. Niet dat ik veel doe hoor. Ik loop af en toe het centrum even in, bezoek een museum en lees een boek in de zon. Heerlijk! Blijkbaar was ik dus toe aan een pauze. Helaas blijken mijn nieuwe steunzolen toch niet goed te zijn en krijg ik weer behoorlijke ontstekingen. Papa en mama nemen straks nieuwe mee. Na samen met Raktaka (de Colombiaan) nog wat tijd te hebben doorgebracht in Sucre vinden we het tijd om door te trekken. Echter moet Raktaka eerst nog weer richting La Paz om zijn koopwaar aan te vullen. Hij bekostigd het reizen deels door te werken als straatverkoper. We spreken af dat ik de bus vanuit Sucre naar Tupiza neem en dat hij direct vanuit La Paz naar Tupiza gaat. In La Paz treft hij nog een oude vriend en met zijn drieën brengen we de dagen kaartend, pratend en luierend door. We (Raktaka en ik) willen graag een tour naar Salar de Uyuni boeken, echter moet hij wachten op geld wat maar niet binnen komt. Uiteindelijk beslduit ik om de tour zelf te gaan doen en gaat hij de persoon van wie hij het geld krijgt persoonlijk opzoeken.
De tour naar de Salar duurt 4 dagen en is fantastisch! Het landschap is over het algemeen ruig en droog. Deze droogte wordt dan ineens onderbroken door verschillend gekleurde meren. Mijn reisgezelschap bestaat uit twee meiden uit Engeland en een stel uit Spanje. Het is een gezellige groep en onze gids/chauffeur is een enthousiaste en zorgzame man die heel veel van de omgeving weet. Hij moedigt ons dan ook aan om alles te vragen wat we maar willen weten.
De eerste dag rijden we veel door de bergen en zien we niet heel veel heel bijzondere dingen. Wel bereiken we een hoogte van 5000 meter. Één van de meisjes uit Engeland voelt zich behoorlijk elendig, dit is niet verbazingwekkend want het is hun eerste keer op hoogte. Gelukkig voelt ze zich de volgende dag beter.
De tweede dag rijden we eerst langs een pampa, dit is een vruchtbare vlakte waar veel llama kuddes zijn. we kunnen erg dichtbij komen om foto's te maken. Onze gids geeft ons een goede raad mee: als ze lijken te glimlachen moet je even een beetje verder weg gaan, anders krijg je waarschijnlijk een klodder spuug richting je hoofd geslingerd. Hierna komen we aan bij een meer met heel veel flamingo's, helaas zijn ze nogal schichtig en vliegen elke keer weg als we dichtbij komen. Het meer ruikt ook wat vreemd. Als ik vraag hoe dit komt verteld onze gids dat het meer erg veel zwavel bevat maar dat de geur nu nog niet zo sterk is aangezien het water nog koud is. Onze volgende stop is een kolpa meer. niet dat er nog veel water staat in dit meer. het meeste water is verdampt. wat overblijft is een witte substantie dat kolpa heet. Dit wordt gebruikt om zeep en shampoo te maken. Het ruikt ook naar zeep en als je het tussen je vingers wrijft geeft het ook hetzekfde stroeve gevoel als een blokje zeep. Hierna gaan we naarde hotsprings. Heerlijk warm water:) :) onze gids zegt wel dat we beter niet langer dan 20 minuten in het water kunnen blijven. Het warme water kan namelijk een negatieve invloed hebben op hoogteziekte. Nadat iedereen weer afgedroogd en aangekleed is rijden we naar laguna blanca en laguna verde. Laguna blanca is echter niet wit meer hahahaha. Het smeltwater van Laguna verde is namelijk via een natuurlijke verbinding in Laguna blanca terecht gekomen waardoor deze nu ook groen is! Maar niet zo prachtig en anime achtig als Laguna verde! Door de enorm harde wind en het felle zonlicht kleurt het water turquoise. De wind brengt namelijk de mineralen in beweging (magnesium, calciumcarbonaat, arsenicum en lood) en dit zorgt ervoor dat het water mengt met de mineralen. Op een windstille dag heeft het water dus een normale kleur. Hierna rijden we terug richting de hotsprings om te lunchen. Onderweg stoppen we nog bij de siloli woestijn, beter bekend als de Salvador Dalí woestijn. De woestijn heeft zijn bijnaam te danken aan de bijzondere rotsformaties en kleurrijke bergen, die samen een surrealistisch landschap vormen. Na de lunch rijden we verder richting de geisers. Ook dit is erg bijzonder om te zien! Uit het niets komt er ineens een soort maanlandschap tevoorschijn met kraters waar rook uit komt. Door je neus ademen is sterk af te raden want de rotte eierenlucht dringt direct lekker diep de neusgaten in. In de kraters borrelt en pruttelt de lava en uit sommige kleine gaatjes in de grond komt alleen maar rook en hitte. De meeste vulkanen die wij onderweg hebben gezien zijn allang dood maar er is dus toch nog heel veel vulkanische activiteit in het gebied. Onze gids acht het dan ook goed mogelijk dat één van de bergen in de omgeving een keer uitbarst en dus een nieuwe vulkaan wordt. Na dit geurige uitstapje gaan we weer verder. We rijden naar Laguna colorada en ons hostel. Bij Laguna colorada waait het ook weer behoorlijk hard. Het water heeft een rode kleur, dit komt door een bepaalt soort algen wat op de bodem groeit. Het stikt er ook van de flamingo's die, in tegenstelling tot de andere flamingo's die we al hebben gezien, totaal niet schichtig zijn. Hierdoor kunnen we erg dichtbij komen om foto's te maken. In het hostel is het behoorlijk koud en iedereen heeft 's nachts dan ook moeite met in slaap vallen. Ik lig nog net niet te klappertanden in mijn thermo ondergoed en onder 4!!! dekens.
De derde dag vertrekken we richting arbol de piedra, de beroemde rots die uitgesleten is in de vorm van een boom. Hier zijn nog meer interessante rotsformaties te vinden. Dit is ook nog een stuk van de siloli woestijn. Hierna wijken wij van de originele route af, deze leidt namelijk alleen nog maar langs 5 doodnormale meren waarvan er op dit moment 3 droog zijn. Wij steken schuin over naar laguna negra, een klein zwart meer vol eenden die klinken alsof ze constant een enorm goede grap horen. De zwarte kleur van het water wordt veroorzaakt door de bodem. Deze bestaat namelijk uit super vruchtbare aarde. Nadat we hier foto's hebben gemaakte en genoten hebben van de stilte moeten we beslissen welke route we nu nemen. We kunnen door Valle de rocas en dan direct door naar het zout hostel of we kunnen langs een werkende vulkaan, over een andere zoutvlakte naar San Juan rijden en daar een begraafplaats bekijken. We besluiten het laatste te doen. Erg dicht mogen we niet bij de vulkaan komen aangezien deze minimaal één keer in de 14 dagen uitbarst. Maar we hebben wel een prachtig uitzicht op de rokende top terwijl we buiten proberen de lunch niet van ons bord te laten waaien. De zoutvlakte waar we overheen gaan is vrij klein en er is nauwelijks nog zout te zien. Als we aankomen in San Juan rijden we direct richting de begraafplaats. De tombes zijn nog van voor onze jaartelling maar zijn door de droge lucht heel goed bewaard gebleven. Er zijn er heel veel open en je kunt dus de botten goed zien liggen. Het is ingedeeld naar hoe belangrijk de personen waren. In het stuk waar de meest belangrijke families begraven liggen zien we een raar verschijnsel, de schedels lopen in een punt omhoog. Het zijn net aliens. De gids (Sorry ik kan werkelijk niet meer bedenken hoe hij heet) verteld dat mensen van hoge komaf de hoofdjes van hun baby's op een bepaalde manier inbonden om zo deze vorm te krijgen, deze vorm werd namelijk gezien als de perfecte vorm voor het hoofd aangezien de eerste Inca's dit ook hadden. Er zit een klein museumpje bij en we gaan nog naar een minimarket om wat snacks en drinken te halen. Hier komen we bijna niet meer weg aangezien er een heeeeeeeeeele schattige puppy rondloopt die we allemaal wel mee naar huis willen nemen. Als we eindelijk weer in de auto zitten rijden we verder naar het zouthostel. Daar aangekomen halen we snel alle spullen uit de auto en gaat iedereen nog even naar de wc, we willen namelijk nog snel de zoutvlakte op om de zonsondergang te zien! Nou we hadden ons niet hoeven haasten hahaha de zon doet er ongeveer een uur over om eindelijk achter de bergtoppen te verdwijnen. Maar het is wel een prachtig gezicht! De zoutvlakte overigens ook!!!! Wat een immense leegte.... Ik had nooit verwacht dat zoveel niets zo mooi kon zijn! Terug in het hostel controleren we allemaal even of de bedden echt van zout zijn. Jup alles is hier gemaakt van grote blokken zout, behalve het dak dat kan namelijk niet. En toen... Douchen!!!!!!!! En echte, warme, fijne douche! Heerlijk! In de eetzaal krijgen we een heerlijke lasagne met een glaasje wijn :). Nog even de. Sigaretje roken en dan op bed want morgen gaan wij om 5 uur rijden zodat we voor de zonsopkomst op cactus eiland zijn.
De laatste dag!!! Zoals gezegd zitten we om 5 uur nog half te slapen in de auto. We rijden tot aan cactus eiland en daar wacht ons een beetje klim naar de top. He fijn zo vroeg en op een lege maag. Maar uiteindelijk is het het allemaal waard! Na tig foto's te hebben gemaakt lopen we weer naar beneden voor ontbijt met pannenkoeken! Hmmmmmmmmmmm!!!! Wanneer iedereen vol zit krijgen we nog een klein half uurtje om wat rond te struinen en dan gaan we verder over de zoutvlakte. We stoppen om naar de ojos de sal te kijken. Letterlijk vertaald betekend dit "zout ogen", dit zijn gaten in de vlakte die, wanneer ze niet groot zijn, ongevaarlijk zijn. Hier kan je wel goed zien dat de zoutvlakte dus niet alleen bestaat uit een laagje zout maar uit steeds een laagje zout en dan weer een laagje water. Als er weer een nieuw laagje water over de zoutlaag komt vormt zich langzaam een nieuwe zoutlaag. De gids legt ook uit hoe de bijzondere patronen in het zout ontstaan. Je hebt twee verschillende gebieden, in het ene gebied lijkt de vlakte een beetje om een honingraat en in het andere is het meer gehobbeld. Dit heeft te. Maken met de regen en de wind én met het feit dat de vlakte afloopt. Nadat wij dit allemaal in ons hoofd hebben geprent, gaan we op zoek naar een perfecte plek om de beroemde foto's te maken! Het leidt tot hilarische resultaten maar is zeker niet makkelijk! Het is vooral heel veel "je moet nog ietsje naar links!" "Nee niet zo ver! Nu weer iets terug" nou ja, ik denk dat je je er wel een voorstelling bij kan maken. Na honderdduizenden mislukte en gelukte foto's rijden we verder naar het eerste zout hotel, deze wordt niet meer gebruikt omdat het de vlakte vervuilde. Je kunt er nog wel in om het te bekijken maar we hebben immers al in zo'n hotel geslapen dus besluiten we alleen even een toilet bezoekje te plegen en wat foto's te maken. Hier horen we dat de andere groep van onze organisatie niet wil lunchen en dus komt onze kokkin bij ons in de auto en gaan wij lekker picknicken op de zoutvlakte. Terwijl zij de lunch voorbereid leren wij nog even een traditionele dans en daarna gaan we lekker (nouja lekker...) op de grond zitten. De lunch is weer heerlijk en voor de zoveelste maal overladen we onze lieve kokkin met complimentjes. Na de lunch rijden we nog naar een klein marktje waar je truien, sjaals, zoutkristallen en andere souvenirs kan kopen. Ik besluit een kristal te kopen en een mooie zwart met turquoise sjaal. De laatste bezienswaardigheid is het treinenkerkhof. Hier staan de oude stoomtreinen die vroeger gebruikt werden om de gewonnen mineralen te vervoeren. Toen deze treinen als verouderd werden beschouwd hebben ze deze hier achtergelaten. Na deze laatste stop rijden we naar het stadje Uyuni om de rest van ons reisgezelschap daar achter te laten. De twee meiden uit Engeland en de jongen uit Spanje gaan met de bus naar La Paz en het meisje uit Spanje gaat naar San Pedro de Atacama. Ik ga samen met onze gids terug naar Tupiza. Hier blijf ik nog 1 dag en dan ga ik richting Buenos Aires.
'S ochtends neem ik eerst een klein busje naar villazon, dit is het grensplaatsje aan de Boliviaanse kant. Hier koop ik mijn ticket. Daarna moet ik lopend de grens over naar het volgende plaatsje (is dat ver meneer? Nee hoor vlak bij! Ja ja...) Ik kom nog net op tijd bij de bus aan. Helaas heb ik dus geen tijd gehad om mijn bolivianos te wisselen voor Argentijnse pesos. Gelukkig had ik genoeg eten meegenomen voor onderweg, de busrit duurd namelijk zo'n 30 uur. Zodra ik in Buenos Aires aankom ga ik dus eerst maar eens pinnen en een plek zoeken om een normale maaltijd te eten. Als ik in het hostel aankom is het een uurtje of 9. Ik duik bijna direct mijn bed in. Rond een uur of 2 word ik wakker omdat mijn kamergenote Lore thuis komt van haar werk. We roken samen nog even een sigaretje en gaan dan naar bed. De volgende ochtend vraag ik haar waar ik een aantal dingen kan vinden en ze biedt aan om met me mee te gaan naar microcentro, een winkelcentrum dichtbij het hostel. Het is nu maandag en mijn ouders komen donderdagochtend aan. De rest van de dagen Breng ik vooral samen met Lore en haar vrienden door. We gaan dinsdagavond op stap en woensdag gaan we lekker naar de manicure. Donderdagochtend verplaats ik mijn spullen van de tweepersoonskamer naar de kamer die ik met mijn ouders ga delen. Om half 11 komen ze aan in het hostel en na veel geknuffel gaan we op zoek naar een koffietentje, want daar zijn ze wel aan toe. De rest van de dag bekijken we Plaza de Mayo, waar de dwaze moeders nog steeds samenkomen. Ook lopen we even door microcentro. Vrijdag gaan we naar een boekwinkel die ik heel graag wilde zien. Het zit namelijk in een oud theater en je kunt er koffie drinken op het podium. De boekwinkel is schitterend en ik kan het dan ook niet laten om daar de nieuwe Harry Potter (in het Spaans) te kopen. Na de mooie boekwinkel gaan we naar de bijzondere begraafplaats regoleta. Het is een stad opzich! Opgedeeld in blokken staan er duizenden tombes. Mama wil vooral heel graag het graf van Evita zien. Na veel zoeken en een aantal keer vragen hebben we het gevonden. Mama blij, wij blij. Ik heb ondertussen erg last van mijn voeten vanwege de nieuwe steunzolen dus ga ik op een bankje zitten met papa, terwijl mama nog even rondloopt en foto's maakt. De volgende dag kan ik maar moeilijk m'n bed uit komen, aangezien papa en mama pepernoten mee hebben genomen besluit ik dat dat ook een prima ontbijt is. Papa en mama komen zelfs nog een kopje thee brengen! Toch best fijn hoor dat er af en toe mensen voor je zorgen. Vandaag gaan we naar La Boca, een enorme toeristen trekpleister vanwege de tango en de gekleurde huizen. Het ziet er ook erg vrolijk uit. We besluiten hier te lunchen en het lijkt ons wel leuk om een grote portie met verschillende soorten vlees te delen. Helaas hadden wij niet in de gaten dat dit ook om heel veel orgaanvlees zou gaan... Iellll.... Nou ja. We sluiten de dag af met kaarten :) Zondag is vlakbij een enorme markt met handgemaakte spullen, curiosa en tweedehands spullen. Papa en mama zijn al eerder gegaan en hebben de Lord of the rings boeken in het Spaans voor mij gespot. Nadat we een heerlijk ijsje hebben gegeten gaan we die dus eerst maar even kopen. Mama koopt nog een mooie leren schoudertas omdat ze niet altijd met de rugzak wil lopen en anders moet papa alles dragen. De rest van de dag zitten we lekker in de zon op t dakterras. Als ik de volgende ochtend wakker word, word ik gefeliciteerd door pap en mam. Oh ja! Jarig! Wat gek. Maar toch ook wel weer leuk. Ik krijg een kaartje van mijn lieve vriendinnetjes en van Maaike een brief. Rhune heeft een mooie tekening gemaakt en ze hebben er de hapinez en een reep Tony's caramel en zeezout bij gedaan!!!! Lekerrrrr!!! Maar het grote cadeau is snorkelen met zeeleeuwen in Puerto Madryn!!!! Super cool!!!!( Letterlijk kwam ik later achter hahahaha). Na het ontbijt en koffie met gebak moeten we toch echt dingen gaan regelen aangezien we morgen met de bus naar Puerto Madryn willen. We boeken een ticket, pinnen, halen de was op en pakken de spullen in. Nog even uit eten en daarna kaarten. Nadat we de laatste dingen hebben ingepakt en hebben uitgecheckt gaan we nog even de stad in. Mama wil nog graag een kathedraal bekijken en voor de rest slenteren we wat rond. Om half 3 zijn we weer in het hostel en ze bellen een taxi voor ons zodat wij straks op tijd op het station zijn. De bus vertrekt precies op tijd! Dat is nieuw. Na een busreis van 20 uur komen we aan in Puerto Madryn.
Het hostel dat we hebben geboekt ziet er goed uit, ik slaap in een dorm en papa en mama in een tweepersoonskamer. Bij de receptie krijgen we heel veel informatie over de verschillende tours die we kunnen doen en ook de informatie dat alles tussen 13.00 en 17.00 gesloten is. Balen, want dan moeten we tot 17.00 wachten voor we wat kunnen boeken. We besluiten dan maar even langs de boulevard te lopen omdat hier bijzondere houtsculpturen staan. Helaas waait het vandaag zo hard dat ik een hele woestijn aan zand in mijn ogen en mond had, maar dat doet niets je blijft lachen. Om 5 uur lopen we naar het bureautje wat het hostel ons had aangeraden voor het snorkelen. Hier staat een hele aardige enthousiaste vrouw (ja mam het was echt een vrouw hoor!!!) die ons verteld dat er nog plek is voor vrijdag en dat dat ook een hele mooie dag is om te gaan! Top! In het hostel boeken we de tour naar Peninsula Valdés waar we walvissen gaan sporten. Deze tour kunnen we direct de volgende dag doen.
Om kwart voor 8 worden we opgehaald door fugutours (whoooeee) en gaan we op weg naar het schiereiland. Het eerste wat we gaan doen is op de boot om de walvissen te zien. Mijn god wat komen die dichtbij!!! Het is ongelooflijk. En ze zijn groot, maar dan bedoel ik ook echt immens groot!! Prachtig om te zien! Na deze indrukwekkende boottocht gaan we verder het eiland op om zeeolifanten te bekijken en later ook nog pinguïns. Dit zijn naar mijn idee toch wel de meest lachwekkende dieren op aarde. Niet al te pienter maar toch zeer tevree. Na een leuke en lange dag komen we zo rond 19.00 we besluiten om uit eten te gaan en daarna hebben we alle foto's uitgebreid bekeken. Als ik bij de receptie wil vragen om een extra vroeg ontbijt vanwege het snorkelen van morgen, blijkt er een bericht voor ons te zijn van het bureautje. We gaan pas aan het einde van de middag in verband met de Alpha mannetjes die zijn aangekomen en proberen de vrouwtjes en pups op de kant te houden. Ook prima.
Vandaag rommelen we wat aan en lezen mama en ik het instructieboekje voor het snorkelen door. Om 4 uur moeten we aanwezig zijn. Hier krijgen we nog een instructievideo te zien. Daarna moeten we naar het strand en daar krijgen we allemaal een wetsuit, schoenen, handschoenen en een kap. Als ik op een gegeven moment naar mijn voeten kijk zie ik dat ik twee linker schoenen heb gekregen en mama en ik komen niet meer bij van het lachen. Als mama en ik (en de rest van de groep)alles aan heeft gaan we aan boord. Papa gaat wel mee op de boot maar niet om te snorkelen. Op de boot krijgen mama en ik nog een keer de slappe lach, tot het grote vermaak van de rest van het gezelschap. We krijgen onze duikbril + snorkel en de zwemvliezen. En dan ineens zien we ze overal om de boot heen, zeeleeuwen!!! Het is tijd om in het water te gaan. Na een soepel sprongetje (al zeg ik het zelf) beland ik in godsgruwelijk koud water. Maar we worden ook bijna direct begroet door zeer nieuwsgierige zeeleeuwen! Wat cool!!!!!!! Ze duikelen om ons heen en knabbelen af en toe aan onze pakken. Na zo'n 40 minuten is onze tijd voorbij en klimmen we weer aan boord. Ik heb ondertussen geen idee meer hoe ik warm moet worden en we kunnen ons pas op t vaste land weer aankleden.... Als we daar eindelijk aankomen kleed ik me zo snel mogelijk om. Mijn tenen zijn zo koud dat er geen gevoel meer in zit! We besluiten pasta af te halen en we gaan nog even kaarten. Vandaag (ja!!!! Ik ben bij met schrijven, is dat niet knap!) Hebben we een rustig dagje, busticket naar Rio Gallegos boeken en boodschappen doen. Morgen gaan we om 13.00 met de bus en vanaf Rio Gallegos gaan we door naar El Calafate.
Hierover snel meer!
Voor nu hasta luego!
Eindelijk weer een berichtje
Lieve volgers,
Sorry dat jullie zo lang niets van mij hebben gehoord. Helaas hebben niet alle Hostel een goede wifi verbinding.
De laatste keer dat ik schreef was ik net aangekomen in cusco, wauw! Dat is nu zo'n 3 maanden geleden! De tijd gaat snel. Na een weekje te hebben gerelaxed en gekeken naar de optochten van dansers in cusco was het tijd voor de Inca trail! De nacht voor vertrek kreeg ik last van zenuwen hahaha. Maar de tocht was fantastisch! De eerste dag rijden we naar ollantaytambo. Vanaf hier kan je de trein nemen naar aguas calientes. Dit doen wij uiteraard niet. Voor ons is dit een stop om wc papier, ponchos en andere laatste benodigdheden te kopen. Ook kunnen we hier genieten van een uitgebreid ontbijt. Na deze stop rijden we verder naar het begin van de trail. Na het tonen van ons paspoort begint onze groep, bestaande uit een stel uit Australie, een jong stel uit Duitsland, een moeder en zoon uit Noorwegen, onze twee gidsen en mijzelf, aan de tocht. De eerste dag is makkelijk. Weinig klimmen of dalen en de afstand is niet groot. De eerste nacht slapen we op een klein veldje. Het eten dat we krijgen (ontbijt, lunch en diner) overstijgen onze verwachtingen. Helemaal als je bedenkt dat onze kok twee pitjes heeft om alles klaar te maken. Elke lunch krijgen we soep, groentes, aardappelen, rijst en vlees en elk diner ook nog een toetje. De tweede dag wordt een stuk zwaarder. Het eerste deel bestaat namelijk uit een klim van ongeveer 6 uur tot aan de death womens pass. Hierna volgt nog een stuk van 2 uur dat naar beneden gaat. Ik had verwacht dat ik het klimmen enorm zwaar zou vinden maar eerlijk gezegd was voor mij het dalen een stuk zwaarder. Zowel het klimmen als het dalen gaat met een soort van traptreden. Deze treden zaten meer dan eens nogal ver uit elkaar. Aangezien ik niet al te lang ben, was dit een behoorlijke aanslag op mijn knieën. Aan het einde van de tweede dag was ik moe maar erg voldaan. De zwaarste dag zat er immers op (ja, dat had ik gedacht). Aan het begin van de derde dag verteld onze gids dat dit de langste dag zal zijn, maar het terrein is veelal vlak. Mooi, dat wordt een eitje! Nou weet ik niet of mijn gids geen diepte ziet of dat ik meer diepte zie dan de meeste mensen maar vlak was het absoluut niet. Helaas voor mij gaat bijna de hele weg naar beneden en uiteraard weer met die onmogelijke trappen.. ik dacht dat de Inca's ook vrij klein waren dus de afstand tussen de treden begrijp ik niet helemaal. Aan het einde van de derde dag lopen ik en Julie (de vrouw uit Australië) achteraan en de enige geluiden die wij nog voortbrengen zijn zachte vloeken en steunen en kreunen. Ik ben kapot! Waar is dat vervloekte basiskamp???? Het laatste deel is een weg met weet ik veel hoeveel bochten. Dus na elke bocht denk ik ja! Hier moet het toch zijn! Om toch minimaal 20 keer teleurgesteld te worden. Als we eindelijk in het kamp aankomen doen mijn voeten en knieën zo'n pijn dat ik geen idee heb hoe ik zou moeten lopen als het niet vrijwel automatisch zou gaan. Gelukkig heeft Julie een pijnstiller speciaal tegen stramme en pijnlijke spieren zodat ik de volgende dag de laatste kilometers nog kan afleggen. Na een zeer kort nachtje staan we op de laatste dag zo rond half 5 op. In het donker pakken we zo snel mogelijk alles in zodat de Porters de eerste trein in aguas calientes kunnen halen. Hierna gaan wij in de rij en wachten we totdat we de poort door mogen voor het laatste deel van de trail. Na minimaal een half uur te hebben gewacht in de kou mogen we eindelijk op pad. Het is ongeveer 45 minuten lopen naar de sungate en als we op tijd zijn kunnen we de zonsopkomst zien. De weg naar de sungate is redelijk eenvoudig, op de beruchte en beroemde Monkey stairs na. De trap is niet lang maar gaat bijna recht omhoog. Hoe kom ik hier in godsnaam omhoog? Juist, als een monkey! Met handen en voeten klauter ik omhoog. Eenmaal aangekomen bij de sungate is het wachten op de zon en Helaas laat deze zich niet opjagen. Wanneer ze eindelijk boven de bergtoppen uitkomt is het een prachtig gezicht. Langzaam maar zeker verlicht ze de hele machu picchu beneden ons. Na het maken van foto's en filmpjes lopen we naar beneden. Wanneer we op de machu picchu zijn krijgen we een behoorlijke shock te verwerken. Wat een boel mensen! Honderden fris gewassen mensen zwermen over de oude stad. Dat is wel even wat anders dan 4 dagen lopen in de wildernis. Ik word me ineens heel erg bewust van het feit dat ik sinds het begin van de trail niet gedouched heb... (Misschien niet heel fris maar geloof me, na zonsondergang wil je echt niet onder een koude douche wanneer je op 4000 meter hoogte bent). Nadat iedereen naar de wc is geweest en iets te eten heeft kunnen kopen, geeft onze gids ons een rondleiding. Hier horen we dat bijna iedereen de naam verkeerd uit spreekt. Het tweede deel (picchu) is met dubbel c en dus spreek je de eerste c uit als een zachte k. Doe je dit niet dan zeg je in plaats van oude berg, oude piemel. Klein verschil hahaha. Na de rondleiding hebben we tijd om zelf rond te kijken. Een uur later moeten we in een restaurant in aguas calientes zijn. Aangezien ik de machu picchu al heb gezien en ik kapot ben, ga ik na 15 minuten richting de bus naar aguas calientes. Na een wat gehaaste lunch nemen we afscheid van onze gidsen en gaan we met de trein terug naar ollantaytambo. Hier staat een busje op ons te wachten om ons mee terug te nemen naar cusco. Eenmaal terug in mijn Hostel ga ik eerst douchen. Heeeeeeeerlijk!!!!!! Na het eten duik ik bijna direct m'n bed in. De volgende dag check ik uit en neem een taxi naar Loki Hostel cusco. (Ja inderdaad alweer een Loki Hostel) de volgende dag is hier namelijk een groot feest ter gelegenheid van het 35 jarig jubileum. Wanagi, (de fotograaf uit mancora) Ben, (de jongen met wie ik vanuit Ecuador naar mancora ben gereisd) en Lilly en Paige (twee Engelse meiden die ik ook in mancora heb ontmoet) zijn hier ook! Super gezellig uiteraard! Het thema van het feest is twisted prom, dit betekend Gala maar dan een beetje alternatief. Ik huur een Goth achtig jurkje en koop een zwarte hoge hoed. Kostuum is klaar! Het feest is fantastisch! Er is een enorme bloodbomb Train, gratis hapjes, vuurwerk en vuurspuwers. Nadat de bar in het hostel is gesloten gaan we met een groep naar een club in het centrum. Wanneer deze sluit (zo rond half 7) nemen we een taxi naar het standbeeld van Jezus. Hier hangen we nog een uurtje rond en gaan we op de foto met een groep goed uitgeslapen toeristen hahaha. Om half 10 komen we weer aan in het hostel. Ik besluit m'n bed maar eens in te kruipen. Maar na 4 uur wakker te hebben gelegen met knallende koppijn, besluit ik om wat te eten en te drinken. Man wat voel ik me ziek! De ergste kater die ik ooit heb gehad. Gelukkig voel ik me de volgende dag weer beter. Ik blijf ongeveer een week in Loki cusco en dan neem ik de bus naar La Paz in Bolivia. Ik boek een goedkoop Hostel voor 2 nachten. Wanneer ik aan kom begrijp ik direct waarom dit Hostel zo goedkoop is. Wat een vergane glorie. Ik heb een kleine privé kamer. De wc's zijn niet al te schoon, spoelen niet goed door en wc papier is nergens te vinden. Van de 4 kranen werkt er 1 een klein beetje. Gelukkig is het maar voor 2 nachtjes. De volgende dag besluit ik mijn blog bij te werken en foto's te uploaden. Hier krijg ik de schrik van mijn leven! Mijn camera is weg!!! Ik trek alles overhoop en doorzoek samen met de eigenaar zo ongeveer het hele Hostel en we bekijken alle camerabeelden. Helaas is hier niets op te zien. Met een hol gevoel accepteer ik het feit dat iemand mijn camera heeft gestolen. Terug in mijn kamer realiseer ik pas echt wat er is gebeurd, ik vloek, scheld en huil. Gelukkig belt Maaike me zodra ze hoorde wat er is gebeurd en verteld me op quasi dringende toon dat ik echt niet naar huis ga vanwege een gestolen camera! Ik ben toch verzekerd? En heel veel foto's heb ik al op mijn blog of mijn telefoon. Nadat ze een tijdje zo op me ingepraat heeft ben ik weer wat gekalmeerd en besluit dat ze gelijk heeft. Het is absoluut zwaar k*t maar niet het einde van de wereld. Ik besluit dat ik een beetje afleiding nodig heb en boek een nacht in (je raadt het al) Loki La Paz. De volgende dag verplaats ik hierheen en blijf hier vervolgens enorm lang hangen. Dit overigens niet alleen voor het gezelschap. La Paz is mij blijkbaar niet gunstig gezind, na ongeveer een week in het hostel merk ik op een ochtend (nou ja... Waarschijnlijk middag) dat mijn schoenen wel heel ruim lijken. Als ik ze uit doe zie ik dat mijn steunzolen er niet in zitten! Raar.... Andere schoenen checken. Nee ook niet. In mijn tas misschien? Of onder het bed?? Nee???!!! F*ck!!!! Welke achterlijke idioot steelt er nou steunzolen! Maar gestolen zijn ze.. lekker dan... Gelukkig is de Hostelmanager erg behulpzaam en hij raadt mij een kliniek aan waar ze me wel aan nieuwe kunnen helpen. Dit gaat behoorlijk snel en lijkt allemaal erg professioneel. Na ongeveer een week heb ik mijn nieuwe zolen. Na heel wat tranen, knuffels en kusjes verlaat ik na zo'n 4 weken Loki Hostel en ga ik op weg naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Hierover vertel ik de volgende keer want mijn batterij is bijna leeg. Ik zal dan ook proberen wat foto's te uploaden!
Voor nu basta luego!
Loki vortex Part 2 en cusco
Hola amigos!
De laatste keer schreef ik dat ik toch echt weg moest die vrijdag, zoals jullie misschien al wel weten is dat niet gelukt hahaha. Het koste me zoveel moeite om de plek te verlaten dat ik heb besloten om langer te blijven en dan vanuit mancora direct naar Cusco te gaan. Dit was voor mij een hele goede keuze! Ik heb in het totaal 8,5 week in Loki Mancora doorgebracht en me geen moment verveeld! We zijn nog met een grote groep van het personeel naar een prachtig afgelegen strand geweest en ik heb echt het gevoel dat ik daar vrienden voor het leven heb gemaakt!
Op dinsdag 14 juni is het dan echt zo ver, ik check uit en koop een busticket naar Lima. Half 7 vertrekt mijn luxe bus naar Lima. 20 uur en veel tranen later kom ik aan in Lima. Hier kan ik in het hostel direct een ticket kopen om naar Cusco te gaan de volgende dag.
Ik besluit 's avonds om nog even wat te gaan drinken in de bar van het hostel en hier ontmoet ik een ander Nederlands meisje met wie ik de volgende dag ga winkelen. Half 6 's avonds stap ik in de bus naar Cusco. Deze bus is nog luxer dan de vorige! Beide keren kreeg ik ontbijt en avondeten en waren de stoelen zeer comfortabel maar deze keer had ik ook mijn eigen beeldschermpje met films, spelletjes en muziek! 23 uur later kom ik verreisd en snipverkouden in Cusco aan. Nadat ik heb ingecheckt en mijn spullen uit heb gepakt ga ik op zoek naar een restaurantje (gaan we naar een restaurantje?) en daarna ga ik op bed. De volgende dag loop ik naar Plaza de Armas, heerlijk bekend allemaal! Ik loop wat rond en drink wat bij cafe Norton. Dit café heeft een balkon met een prachtig uitzicht over het plein en je zit er heerlijk in de zon! Omdat het bijna Inti Raymi is (het zonnefestival van de Inca's) zijn er optochten van praalwagens en in klederdracht geklede mannen en vrouwen die inheemse dansen uitvoeren.
De rest van de dagen breng ik op ongeveer dezelfde manier door. Zondag ga ik op zoek naar een winkeltje waar ze handgemaakte leren laarsjes verkopen, helaas was ik even vergeten dat het zondag was en was het winkeltje gesloten. De volgende dag heb ik meer geluk en ik zoek een paar donkerbruine geschuurd lederen laarsjes uit. Ze hebben ze niet in mijn maar op het moment maar ik kan ze de volgende dag 's avonds ophalen. Na die afspraak ga ik naar de lavanderia om mijn kleren op te halen. Eenmaal daar aangekomen moet ik erg lang wachten en uiteindelijk vragen ze om het adres van mijn hostel zodat ze mijn kleren later kunnen brengen. Ik ga er van uit dat mijn kleren nog niet droog of schoon zijn enga terug naar het hostel. De volgende dag staat een jongen van de wasserette bij de receptie, ze zijn mijn k!eren kwijtgeraakt. Ik weet even niet wat ik hoor. Hoe raak je in godsnaam een hele tas met kleren kwijt! De jongen voelt zich erg opgelaten en zegt dat ze de schade zullen vergoeden. Aangezien ik weinig andere keus heb ga ik hiermee akkoord. Eenmaal terug in mijn kamer wordt het me even te veel. Tranen van boosheid en machteloosheid stromen aan 1 stuk door over mijn wangen. Nadat ik mezelf weer bij elkaar geraapt heb besluit ik de stad in te gaan. Ik moet immers mijn zoekgeraakte kleding vervangen. Ik slaag redelijk, aan het einde van de dag heb ik een nieuwe spijkerbroek, 1 nieuw shirtje, een nieuwe bh en wat nieuw ondergoed. Ongeveer de helft van wat ik kwijt ben. Ik haal mijn prachtige nieuwe laarsjes op (ze zijn zo mooi!!!!!) en ga terug naar mijn hostel. De jongen van de wasserette heeft 300 Sol achter gelaten voor mij en heeft beloofd de volgende dag terug te komen om te kijken of ik nog meer nodig heb. Die dag is vandaag, dus terwijl ik op hem zit te wachten werk ik rustig even mijn blog bij haha. Ik zal zo ook nog even wat foto's uploaden! De rest van de week ga ik me voorbereiden op de Inca trail! Spannend!
Voor nu hasta luego!
The loki vortex
Hola amigos!
In cuenca zijn de plannen toch een beetje gewijzigd. De dag na mijn laatste verhaal ontmoet ik Ben en Will en deze twee jongens weten mij er van te overtuigen om mee te gaan naar mancora. Donderdag nacht vertrekken we om 11 uur richting mancora en na 2 uur te hebben gewacht bij de grens zijn we dan toch echt in Peru! Eenmaal in mancora proberen we of er plek is bij Loki. Dit is HET hostel in mancora. Helaas zitten ze vol dus gaan we ergens anders heen en reserveren We direct voor de volgende 2 nachten. De volgende dag wil Ben nog naar de kapper en Will moet wat uitzoeken op Internet dus ik besluit met Ben mee te gaan en daarna gaan we verder naar ons nieuwe hostel! Nadat we ingecheckt hebben loopt het meisje met ons mee om onze kamers te laten zien. Mijn eerste gedachte als ik het hostel zie is WAUW! Het lijkt wel een resort. Er is een zwembad en een bar en de 3 gebouwen met kamers zijn groot! We maken snel vrienden met de kamergenoten van Ben en Will en s avonds gaan we met zijn allen uit eten. De volgende dag besluit ben om te vragen of hij kan werken achter de bar. Aan het einde van de dag krijgt hij te horen dat hij de baan krijgt. De volgende dag vraag ik of ze nog een vrijwilliger kunnen gebruiken. De bar zit vol maar op receptie hebben ze nog een plek! Ik besluit om 2 weken hier t werken en dan ga ik verder. Of misschien toch niet... onderhand zit ik hier bijna een maand en weet ik dat ik volgende week vrijdag echt verder moet trekken omdat ik anders niet op tijd in Cuzco ben voor de inca trail. Ik heb hier heel veel nieuwe vrienden gemaakt en ook weer afscheid moeten nemen van heel veel van die vrienden. Volgende week laat ik deze plek dus achter me. Ik zie er nou al tegen op. In 4 weken is deze plek mijn thuis geworden met alle mensen die daar bij horen. Hoe gestoord deze plek ook Is (want even ter informatie dit Is een party hostel dus het Is vooral heel veel drinken en weinig slapen) en hoe moe ik ook ben ik houd van deze plek en het doet me pijn om het straks te moeten verlaten. Maar nu ik nog hier ben geniet ik van alles wat ik hier heb en koester ik alle herinneringen aan deze plek en alLe fantastische mensen die ik hier heb ontmoet.
Voor nu hasta luego
Baños, montañita en Cuenca
Hola amigos,
Het heeft even geduurd maar hier is weer een verhaaltje.
Na het rafting avontuur in baños ben ik s avonds op stap gegaan met Laure en een aantal mensen van geotours. Edwin heeft me geleerd om de salsa te dansen en we hebben de hele avond/nacht gedanst. Ik werd wakker met een behoorlijke kater en enorme spierpijn dus besluit ik om me te laten masseren in een van de vele salons. S avonds ga ik met Laure naar een uitkijk punt wat niet bepaald de moeite waard was. Na een tijdje word ik misselijk en dat gevoel wordt steeds erger. Terug in het hostel duik ik met een misselijk gevoel mijn bed in met het plan om de volgende dag de bus naar montañita te nemen. Helaas word ik na een paar uur slaap wakker en is de misselijkheid alleen maar erger geworden met overgeven tot gevolg. De daaropvolgende uren kan ik niks eten of drinken zonder over te geven en ik slaap niet of nauwelijks. Als het eindelijk ochtend is voel ik me nog steeds zwaar beroerd en gewoon ziek. Ik vraag bij de receptie of ik een paar dagen langer kan blijven omdat ik ziek ben en gelukkig is het geen probleem. Ze vragen zelfs of ik medicijnen nodig heb of een dokter. Ik kruip met een ellendig gevoel weer in bed en val gelukkig in slaap voor een paar uur. Als ik wakker word besluit ik om te proberen of ik behalve water ook brood binnen kan houden. Gelukkig blijft alles weer in mijn lijf maar ik voel me nog steeds ziek. Na 2 dagen alleen maar in bed te hebben gelegen voel ik me weer een stuk beter. Ik kan weer normaal eten en ik ben niet meer moe of duizelig. Edwin vraagt me of ik zin heb om te gaan dansen die avond en ik besluit te gaan. We hebben een hele gezellige avond/nacht en de volgende ochtend neemt hij me mee op mijn tweede raft trip. Helaas is het waterpeil behoorlijk gestegen en is het een stuk minder spectaculair dan de keer daarvoor. S avonds ga ik bij Edwin thuis eten en hij en een aantal vrienden vertrekken midden in de nacht naar Quito om daar te gaan kayaken. Gelukkig kan ik gewoon de deur achter mij dicht trekken dus kan ik blijven liggen tot een uurtje of 8. Daarna ga ik snel terug naar mijn hostel om mijn tas in te pakken en uit te checken want vanavond ga ik met de nachtbus naar montañita. Het is een saaie lange dag omdat ik moet wachten tot 22.00 voordat mijn bus vertrekt.
Ik heb een busreis van zo'n 10 uur voor de boeg maar gelukkig ben ik erg moe dus val ik bijna direct in slaap. Zo rond 3 uur s nachts word ik wakker en merk ik dat we stil staan, ik denk er verder niet bij na en val weer in slaap. Om half 6 word ik weer wakker en we staan weer stil, of staan we nog steeds stil.... Helaas kom ik er al gauw achter dat we inderdaad nog steeds stil staan. Door zware regenval is er een soort zandlawine ontstaan en deze heeft de weg geblokkeerd. We moeten dus wachten totdat het opgeruimd is. Dit duurt uiteindelijk tot 12 uur s middags... We hebben 9! uur gewacht in the middel of nowhere zonder wc. Mijn relatief korte busreis was nu ineens een rit van 20 uur geworden. Moe, warm en hongerig kom ik s avonds tegen 6 uur eindelijk in mijn hostel aan. Het eerste dat ik doe is douchen en een korte broek en hemdje aan trekken. De gemiddelde temperatuur in montañita is zo'n 35 graden en het koelt niet af s avonds. Ik kom er al gauw achter dat de twee Ierse jongens die ik heb leren kennen in baños in hetzelfde hostel verblijven. We hebben een gezellige nacht en de volgende dag liggen we uren op het strand. De rest van de dagen doe ik niet veel meer dan af en toe op het strand liggen, cocktails drinken en films kijken in het hostel. Na ongeveer een week besluit ik om naar Riobamba te gaan zodat ik nog 2 dagen met Edwin kan doorbrengen. Op vrijdag ga ik naar Cuenca, een mooie koloniale stad in het zuiden van Ecuador. De eerste avond worden we uitgenodigd voor een feestje bij iemand thuis en daarna een feestje in een of andere club. We besluiten te gaan en het is erg gezellig. De volgende dag zijn we (Matt, Toby en ik) te moe om nog iets te doen dus we besluiten om een film te gaan kijken. Om een uur of 8 s avonds krijgen we de schrik van ons leven. Alles om ons heen begint te schudden. Een aardbeving! Gelukkig komen we met de schrik vrij en er is geen schade in Cuenca. In andere steden zoals Guayaquil en de kustgebieden is het veel ernstiger en dus hebben we vandaag de hele dag geholpen met het inzamelen van voedsel, kleding en andere basis behoeften voor de mensen in de getroffen gebieden. Nadat we hebben gegeten gaan matt , Toby en Alexandra naar Mancora in Peru. Morgen ga ik op zoek naar the museum of forbidden art en woensdag vertrek ik waarschijnlijk richting Peru.
Voor nu hasta luego!