Lieve allemaal,

In het vorige berichtje ben ik gestopt bij het verlaten van La Paz.

Na La Paz ben ik met de bus naar Sucre gegaan. Sucre wordt ook wel de witte stad genoemd omdat bijna alle gebouwen zijn voorzien van wit pleisterwerk. Het is ook de officiële hoofdstad van Bolivia, al wordt het niet meer als zodanig gebruikt. Sucre is klein, gezellig en een oase van rust na het hele drukke La Paz. De eerste paar dagen heb ik het idee dat ik de enige ben in het hostel. (Overigens zit ik in een heerlijk hostel met een tuin, dakterras, hangmatten etc.) Gelukkig ontmoet ik na een paar dagen een aantal franse mensen en een Engels meisje. Wanneer deze mensen vertrekken krijg ik een Franse jongen als kamergenoot. Hier trek ik een aantal dagen mee op. Ik heb ondertussen ook nog contact met een jongen uit Colombia die ik ontmoet heb in La Paz. Hij wil namelijk ook graag naar Sucre en daarna naar de zoutvlaktes bij Uyuni. Na wat heen en weer appen besluit ik in Sucre op hem te wachten. Ik heb het sowieso wel naar mijn zin in Sucre. Niet dat ik veel doe hoor. Ik loop af en toe het centrum even in, bezoek een museum en lees een boek in de zon. Heerlijk! Blijkbaar was ik dus toe aan een pauze. Helaas blijken mijn nieuwe steunzolen toch niet goed te zijn en krijg ik weer behoorlijke ontstekingen. Papa en mama nemen straks nieuwe mee. Na samen met Raktaka (de Colombiaan) nog wat tijd te hebben doorgebracht in Sucre vinden we het tijd om door te trekken. Echter moet Raktaka eerst nog weer richting La Paz om zijn koopwaar aan te vullen. Hij bekostigd het reizen deels door te werken als straatverkoper. We spreken af dat ik de bus vanuit Sucre naar Tupiza neem en dat hij direct vanuit La Paz naar Tupiza gaat. In La Paz treft hij nog een oude vriend en met zijn drieën brengen we de dagen kaartend, pratend en luierend door. We (Raktaka en ik) willen graag een tour naar Salar de Uyuni boeken, echter moet hij wachten op geld wat maar niet binnen komt. Uiteindelijk beslduit ik om de tour zelf te gaan doen en gaat hij de persoon van wie hij het geld krijgt persoonlijk opzoeken.

De tour naar de Salar duurt 4 dagen en is fantastisch! Het landschap is over het algemeen ruig en droog. Deze droogte wordt dan ineens onderbroken door verschillend gekleurde meren. Mijn reisgezelschap bestaat uit twee meiden uit Engeland en een stel uit Spanje. Het is een gezellige groep en onze gids/chauffeur is een enthousiaste en zorgzame man die heel veel van de omgeving weet. Hij moedigt ons dan ook aan om alles te vragen wat we maar willen weten.

De eerste dag rijden we veel door de bergen en zien we niet heel veel heel bijzondere dingen. Wel bereiken we een hoogte van 5000 meter. Één van de meisjes uit Engeland voelt zich behoorlijk elendig, dit is niet verbazingwekkend want het is hun eerste keer op hoogte. Gelukkig voelt ze zich de volgende dag beter.

De tweede dag rijden we eerst langs een pampa, dit is een vruchtbare vlakte waar veel llama kuddes zijn. we kunnen erg dichtbij komen om foto's te maken. Onze gids geeft ons een goede raad mee: als ze lijken te glimlachen moet je even een beetje verder weg gaan, anders krijg je waarschijnlijk een klodder spuug richting je hoofd geslingerd. Hierna komen we aan bij een meer met heel veel flamingo's, helaas zijn ze nogal schichtig en vliegen elke keer weg als we dichtbij komen. Het meer ruikt ook wat vreemd. Als ik vraag hoe dit komt verteld onze gids dat het meer erg veel zwavel bevat maar dat de geur nu nog niet zo sterk is aangezien het water nog koud is. Onze volgende stop is een kolpa meer. niet dat er nog veel water staat in dit meer. het meeste water is verdampt. wat overblijft is een witte substantie dat kolpa heet. Dit wordt gebruikt om zeep en shampoo te maken. Het ruikt ook naar zeep en als je het tussen je vingers wrijft geeft het ook hetzekfde stroeve gevoel als een blokje zeep. Hierna gaan we naarde hotsprings. Heerlijk warm water:) :) onze gids zegt wel dat we beter niet langer dan 20 minuten in het water kunnen blijven. Het warme water kan namelijk een negatieve invloed hebben op hoogteziekte. Nadat iedereen weer afgedroogd en aangekleed is rijden we naar laguna blanca en laguna verde. Laguna blanca is echter niet wit meer hahahaha. Het smeltwater van Laguna verde is namelijk via een natuurlijke verbinding in Laguna blanca terecht gekomen waardoor deze nu ook groen is! Maar niet zo prachtig en anime achtig als Laguna verde! Door de enorm harde wind en het felle zonlicht kleurt het water turquoise. De wind brengt namelijk de mineralen in beweging (magnesium, calciumcarbonaat, arsenicum en lood) en dit zorgt ervoor dat het water mengt met de mineralen. Op een windstille dag heeft het water dus een normale kleur. Hierna rijden we terug richting de hotsprings om te lunchen. Onderweg stoppen we nog bij de siloli woestijn, beter bekend als de Salvador Dalí woestijn. De woestijn heeft zijn bijnaam te danken aan de bijzondere rotsformaties en kleurrijke bergen, die samen een surrealistisch landschap vormen. Na de lunch rijden we verder richting de geisers. Ook dit is erg bijzonder om te zien! Uit het niets komt er ineens een soort maanlandschap tevoorschijn met kraters waar rook uit komt. Door je neus ademen is sterk af te raden want de rotte eierenlucht dringt direct lekker diep de neusgaten in. In de kraters borrelt en pruttelt de lava en uit sommige kleine gaatjes in de grond komt alleen maar rook en hitte. De meeste vulkanen die wij onderweg hebben gezien zijn allang dood maar er is dus toch nog heel veel vulkanische activiteit in het gebied. Onze gids acht het dan ook goed mogelijk dat één van de bergen in de omgeving een keer uitbarst en dus een nieuwe vulkaan wordt. Na dit geurige uitstapje gaan we weer verder. We rijden naar Laguna colorada en ons hostel. Bij Laguna colorada waait het ook weer behoorlijk hard. Het water heeft een rode kleur, dit komt door een bepaalt soort algen wat op de bodem groeit. Het stikt er ook van de flamingo's die, in tegenstelling tot de andere flamingo's die we al hebben gezien, totaal niet schichtig zijn. Hierdoor kunnen we erg dichtbij komen om foto's te maken. In het hostel is het behoorlijk koud en iedereen heeft 's nachts dan ook moeite met in slaap vallen. Ik lig nog net niet te klappertanden in mijn thermo ondergoed en onder 4!!! dekens.

De derde dag vertrekken we richting arbol de piedra, de beroemde rots die uitgesleten is in de vorm van een boom. Hier zijn nog meer interessante rotsformaties te vinden. Dit is ook nog een stuk van de siloli woestijn. Hierna wijken wij van de originele route af, deze leidt namelijk alleen nog maar langs 5 doodnormale meren waarvan er op dit moment 3 droog zijn. Wij steken schuin over naar laguna negra, een klein zwart meer vol eenden die klinken alsof ze constant een enorm goede grap horen. De zwarte kleur van het water wordt veroorzaakt door de bodem. Deze bestaat namelijk uit super vruchtbare aarde. Nadat we hier foto's hebben gemaakte en genoten hebben van de stilte moeten we beslissen welke route we nu nemen. We kunnen door Valle de rocas en dan direct door naar het zout hostel of we kunnen langs een werkende vulkaan, over een andere zoutvlakte naar San Juan rijden en daar een begraafplaats bekijken. We besluiten het laatste te doen. Erg dicht mogen we niet bij de vulkaan komen aangezien deze minimaal één keer in de 14 dagen uitbarst. Maar we hebben wel een prachtig uitzicht op de rokende top terwijl we buiten proberen de lunch niet van ons bord te laten waaien. De zoutvlakte waar we overheen gaan is vrij klein en er is nauwelijks nog zout te zien. Als we aankomen in San Juan rijden we direct richting de begraafplaats. De tombes zijn nog van voor onze jaartelling maar zijn door de droge lucht heel goed bewaard gebleven. Er zijn er heel veel open en je kunt dus de botten goed zien liggen. Het is ingedeeld naar hoe belangrijk de personen waren. In het stuk waar de meest belangrijke families begraven liggen zien we een raar verschijnsel, de schedels lopen in een punt omhoog. Het zijn net aliens. De gids (Sorry ik kan werkelijk niet meer bedenken hoe hij heet) verteld dat mensen van hoge komaf de hoofdjes van hun baby's op een bepaalde manier inbonden om zo deze vorm te krijgen, deze vorm werd namelijk gezien als de perfecte vorm voor het hoofd aangezien de eerste Inca's dit ook hadden. Er zit een klein museumpje bij en we gaan nog naar een minimarket om wat snacks en drinken te halen. Hier komen we bijna niet meer weg aangezien er een heeeeeeeeeele schattige puppy rondloopt die we allemaal wel mee naar huis willen nemen. Als we eindelijk weer in de auto zitten rijden we verder naar het zouthostel. Daar aangekomen halen we snel alle spullen uit de auto en gaat iedereen nog even naar de wc, we willen namelijk nog snel de zoutvlakte op om de zonsondergang te zien! Nou we hadden ons niet hoeven haasten hahaha de zon doet er ongeveer een uur over om eindelijk achter de bergtoppen te verdwijnen. Maar het is wel een prachtig gezicht! De zoutvlakte overigens ook!!!! Wat een immense leegte.... Ik had nooit verwacht dat zoveel niets zo mooi kon zijn! Terug in het hostel controleren we allemaal even of de bedden echt van zout zijn. Jup alles is hier gemaakt van grote blokken zout, behalve het dak dat kan namelijk niet. En toen... Douchen!!!!!!!! En echte, warme, fijne douche! Heerlijk! In de eetzaal krijgen we een heerlijke lasagne met een glaasje wijn :). Nog even de. Sigaretje roken en dan op bed want morgen gaan wij om 5 uur rijden zodat we voor de zonsopkomst op cactus eiland zijn.

De laatste dag!!! Zoals gezegd zitten we om 5 uur nog half te slapen in de auto. We rijden tot aan cactus eiland en daar wacht ons een beetje klim naar de top. He fijn zo vroeg en op een lege maag. Maar uiteindelijk is het het allemaal waard! Na tig foto's te hebben gemaakt lopen we weer naar beneden voor ontbijt met pannenkoeken! Hmmmmmmmmmmm!!!! Wanneer iedereen vol zit krijgen we nog een klein half uurtje om wat rond te struinen en dan gaan we verder over de zoutvlakte. We stoppen om naar de ojos de sal te kijken. Letterlijk vertaald betekend dit "zout ogen", dit zijn gaten in de vlakte die, wanneer ze niet groot zijn, ongevaarlijk zijn. Hier kan je wel goed zien dat de zoutvlakte dus niet alleen bestaat uit een laagje zout maar uit steeds een laagje zout en dan weer een laagje water. Als er weer een nieuw laagje water over de zoutlaag komt vormt zich langzaam een nieuwe zoutlaag. De gids legt ook uit hoe de bijzondere patronen in het zout ontstaan. Je hebt twee verschillende gebieden, in het ene gebied lijkt de vlakte een beetje om een honingraat en in het andere is het meer gehobbeld. Dit heeft te. Maken met de regen en de wind én met het feit dat de vlakte afloopt. Nadat wij dit allemaal in ons hoofd hebben geprent, gaan we op zoek naar een perfecte plek om de beroemde foto's te maken! Het leidt tot hilarische resultaten maar is zeker niet makkelijk! Het is vooral heel veel "je moet nog ietsje naar links!" "Nee niet zo ver! Nu weer iets terug" nou ja, ik denk dat je je er wel een voorstelling bij kan maken. Na honderdduizenden mislukte en gelukte foto's rijden we verder naar het eerste zout hotel, deze wordt niet meer gebruikt omdat het de vlakte vervuilde. Je kunt er nog wel in om het te bekijken maar we hebben immers al in zo'n hotel geslapen dus besluiten we alleen even een toilet bezoekje te plegen en wat foto's te maken. Hier horen we dat de andere groep van onze organisatie niet wil lunchen en dus komt onze kokkin bij ons in de auto en gaan wij lekker picknicken op de zoutvlakte. Terwijl zij de lunch voorbereid leren wij nog even een traditionele dans en daarna gaan we lekker (nouja lekker...) op de grond zitten. De lunch is weer heerlijk en voor de zoveelste maal overladen we onze lieve kokkin met complimentjes. Na de lunch rijden we nog naar een klein marktje waar je truien, sjaals, zoutkristallen en andere souvenirs kan kopen. Ik besluit een kristal te kopen en een mooie zwart met turquoise sjaal. De laatste bezienswaardigheid is het treinenkerkhof. Hier staan de oude stoomtreinen die vroeger gebruikt werden om de gewonnen mineralen te vervoeren. Toen deze treinen als verouderd werden beschouwd hebben ze deze hier achtergelaten. Na deze laatste stop rijden we naar het stadje Uyuni om de rest van ons reisgezelschap daar achter te laten. De twee meiden uit Engeland en de jongen uit Spanje gaan met de bus naar La Paz en het meisje uit Spanje gaat naar San Pedro de Atacama. Ik ga samen met onze gids terug naar Tupiza. Hier blijf ik nog 1 dag en dan ga ik richting Buenos Aires.

'S ochtends neem ik eerst een klein busje naar villazon, dit is het grensplaatsje aan de Boliviaanse kant. Hier koop ik mijn ticket. Daarna moet ik lopend de grens over naar het volgende plaatsje (is dat ver meneer? Nee hoor vlak bij! Ja ja...) Ik kom nog net op tijd bij de bus aan. Helaas heb ik dus geen tijd gehad om mijn bolivianos te wisselen voor Argentijnse pesos. Gelukkig had ik genoeg eten meegenomen voor onderweg, de busrit duurd namelijk zo'n 30 uur. Zodra ik in Buenos Aires aankom ga ik dus eerst maar eens pinnen en een plek zoeken om een normale maaltijd te eten. Als ik in het hostel aankom is het een uurtje of 9. Ik duik bijna direct mijn bed in. Rond een uur of 2 word ik wakker omdat mijn kamergenote Lore thuis komt van haar werk. We roken samen nog even een sigaretje en gaan dan naar bed. De volgende ochtend vraag ik haar waar ik een aantal dingen kan vinden en ze biedt aan om met me mee te gaan naar microcentro, een winkelcentrum dichtbij het hostel. Het is nu maandag en mijn ouders komen donderdagochtend aan. De rest van de dagen Breng ik vooral samen met Lore en haar vrienden door. We gaan dinsdagavond op stap en woensdag gaan we lekker naar de manicure. Donderdagochtend verplaats ik mijn spullen van de tweepersoonskamer naar de kamer die ik met mijn ouders ga delen. Om half 11 komen ze aan in het hostel en na veel geknuffel gaan we op zoek naar een koffietentje, want daar zijn ze wel aan toe. De rest van de dag bekijken we Plaza de Mayo, waar de dwaze moeders nog steeds samenkomen. Ook lopen we even door microcentro. Vrijdag gaan we naar een boekwinkel die ik heel graag wilde zien. Het zit namelijk in een oud theater en je kunt er koffie drinken op het podium. De boekwinkel is schitterend en ik kan het dan ook niet laten om daar de nieuwe Harry Potter (in het Spaans) te kopen. Na de mooie boekwinkel gaan we naar de bijzondere begraafplaats regoleta. Het is een stad opzich! Opgedeeld in blokken staan er duizenden tombes. Mama wil vooral heel graag het graf van Evita zien. Na veel zoeken en een aantal keer vragen hebben we het gevonden. Mama blij, wij blij. Ik heb ondertussen erg last van mijn voeten vanwege de nieuwe steunzolen dus ga ik op een bankje zitten met papa, terwijl mama nog even rondloopt en foto's maakt. De volgende dag kan ik maar moeilijk m'n bed uit komen, aangezien papa en mama pepernoten mee hebben genomen besluit ik dat dat ook een prima ontbijt is. Papa en mama komen zelfs nog een kopje thee brengen! Toch best fijn hoor dat er af en toe mensen voor je zorgen. Vandaag gaan we naar La Boca, een enorme toeristen trekpleister vanwege de tango en de gekleurde huizen. Het ziet er ook erg vrolijk uit. We besluiten hier te lunchen en het lijkt ons wel leuk om een grote portie met verschillende soorten vlees te delen. Helaas hadden wij niet in de gaten dat dit ook om heel veel orgaanvlees zou gaan... Iellll.... Nou ja. We sluiten de dag af met kaarten :) Zondag is vlakbij een enorme markt met handgemaakte spullen, curiosa en tweedehands spullen. Papa en mama zijn al eerder gegaan en hebben de Lord of the rings boeken in het Spaans voor mij gespot. Nadat we een heerlijk ijsje hebben gegeten gaan we die dus eerst maar even kopen. Mama koopt nog een mooie leren schoudertas omdat ze niet altijd met de rugzak wil lopen en anders moet papa alles dragen. De rest van de dag zitten we lekker in de zon op t dakterras. Als ik de volgende ochtend wakker word, word ik gefeliciteerd door pap en mam. Oh ja! Jarig! Wat gek. Maar toch ook wel weer leuk. Ik krijg een kaartje van mijn lieve vriendinnetjes en van Maaike een brief. Rhune heeft een mooie tekening gemaakt en ze hebben er de hapinez en een reep Tony's caramel en zeezout bij gedaan!!!! Lekerrrrr!!! Maar het grote cadeau is snorkelen met zeeleeuwen in Puerto Madryn!!!! Super cool!!!!( Letterlijk kwam ik later achter hahahaha). Na het ontbijt en koffie met gebak moeten we toch echt dingen gaan regelen aangezien we morgen met de bus naar Puerto Madryn willen. We boeken een ticket, pinnen, halen de was op en pakken de spullen in. Nog even uit eten en daarna kaarten. Nadat we de laatste dingen hebben ingepakt en hebben uitgecheckt gaan we nog even de stad in. Mama wil nog graag een kathedraal bekijken en voor de rest slenteren we wat rond. Om half 3 zijn we weer in het hostel en ze bellen een taxi voor ons zodat wij straks op tijd op het station zijn. De bus vertrekt precies op tijd! Dat is nieuw. Na een busreis van 20 uur komen we aan in Puerto Madryn.

Het hostel dat we hebben geboekt ziet er goed uit, ik slaap in een dorm en papa en mama in een tweepersoonskamer. Bij de receptie krijgen we heel veel informatie over de verschillende tours die we kunnen doen en ook de informatie dat alles tussen 13.00 en 17.00 gesloten is. Balen, want dan moeten we tot 17.00 wachten voor we wat kunnen boeken. We besluiten dan maar even langs de boulevard te lopen omdat hier bijzondere houtsculpturen staan. Helaas waait het vandaag zo hard dat ik een hele woestijn aan zand in mijn ogen en mond had, maar dat doet niets je blijft lachen. Om 5 uur lopen we naar het bureautje wat het hostel ons had aangeraden voor het snorkelen. Hier staat een hele aardige enthousiaste vrouw (ja mam het was echt een vrouw hoor!!!) die ons verteld dat er nog plek is voor vrijdag en dat dat ook een hele mooie dag is om te gaan! Top! In het hostel boeken we de tour naar Peninsula Valdés waar we walvissen gaan sporten. Deze tour kunnen we direct de volgende dag doen.

Om kwart voor 8 worden we opgehaald door fugutours (whoooeee) en gaan we op weg naar het schiereiland. Het eerste wat we gaan doen is op de boot om de walvissen te zien. Mijn god wat komen die dichtbij!!! Het is ongelooflijk. En ze zijn groot, maar dan bedoel ik ook echt immens groot!! Prachtig om te zien! Na deze indrukwekkende boottocht gaan we verder het eiland op om zeeolifanten te bekijken en later ook nog pinguïns. Dit zijn naar mijn idee toch wel de meest lachwekkende dieren op aarde. Niet al te pienter maar toch zeer tevree. Na een leuke en lange dag komen we zo rond 19.00 we besluiten om uit eten te gaan en daarna hebben we alle foto's uitgebreid bekeken. Als ik bij de receptie wil vragen om een extra vroeg ontbijt vanwege het snorkelen van morgen, blijkt er een bericht voor ons te zijn van het bureautje. We gaan pas aan het einde van de middag in verband met de Alpha mannetjes die zijn aangekomen en proberen de vrouwtjes en pups op de kant te houden. Ook prima.

Vandaag rommelen we wat aan en lezen mama en ik het instructieboekje voor het snorkelen door. Om 4 uur moeten we aanwezig zijn. Hier krijgen we nog een instructievideo te zien. Daarna moeten we naar het strand en daar krijgen we allemaal een wetsuit, schoenen, handschoenen en een kap. Als ik op een gegeven moment naar mijn voeten kijk zie ik dat ik twee linker schoenen heb gekregen en mama en ik komen niet meer bij van het lachen. Als mama en ik (en de rest van de groep)alles aan heeft gaan we aan boord. Papa gaat wel mee op de boot maar niet om te snorkelen. Op de boot krijgen mama en ik nog een keer de slappe lach, tot het grote vermaak van de rest van het gezelschap. We krijgen onze duikbril + snorkel en de zwemvliezen. En dan ineens zien we ze overal om de boot heen, zeeleeuwen!!! Het is tijd om in het water te gaan. Na een soepel sprongetje (al zeg ik het zelf) beland ik in godsgruwelijk koud water. Maar we worden ook bijna direct begroet door zeer nieuwsgierige zeeleeuwen! Wat cool!!!!!!! Ze duikelen om ons heen en knabbelen af en toe aan onze pakken. Na zo'n 40 minuten is onze tijd voorbij en klimmen we weer aan boord. Ik heb ondertussen geen idee meer hoe ik warm moet worden en we kunnen ons pas op t vaste land weer aankleden.... Als we daar eindelijk aankomen kleed ik me zo snel mogelijk om. Mijn tenen zijn zo koud dat er geen gevoel meer in zit! We besluiten pasta af te halen en we gaan nog even kaarten. Vandaag (ja!!!! Ik ben bij met schrijven, is dat niet knap!) Hebben we een rustig dagje, busticket naar Rio Gallegos boeken en boodschappen doen. Morgen gaan we om 13.00 met de bus en vanaf Rio Gallegos gaan we door naar El Calafate.

Hierover snel meer!

Voor nu hasta luego!