Lieve volgers,

Sorry dat jullie zo lang niets van mij hebben gehoord. Helaas hebben niet alle Hostel een goede wifi verbinding.

De laatste keer dat ik schreef was ik net aangekomen in cusco, wauw! Dat is nu zo'n 3 maanden geleden! De tijd gaat snel. Na een weekje te hebben gerelaxed en gekeken naar de optochten van dansers in cusco was het tijd voor de Inca trail! De nacht voor vertrek kreeg ik last van zenuwen hahaha. Maar de tocht was fantastisch! De eerste dag rijden we naar ollantaytambo. Vanaf hier kan je de trein nemen naar aguas calientes. Dit doen wij uiteraard niet. Voor ons is dit een stop om wc papier, ponchos en andere laatste benodigdheden te kopen. Ook kunnen we hier genieten van een uitgebreid ontbijt. Na deze stop rijden we verder naar het begin van de trail. Na het tonen van ons paspoort begint onze groep, bestaande uit een stel uit Australie, een jong stel uit Duitsland, een moeder en zoon uit Noorwegen, onze twee gidsen en mijzelf, aan de tocht. De eerste dag is makkelijk. Weinig klimmen of dalen en de afstand is niet groot. De eerste nacht slapen we op een klein veldje. Het eten dat we krijgen (ontbijt, lunch en diner) overstijgen onze verwachtingen. Helemaal als je bedenkt dat onze kok twee pitjes heeft om alles klaar te maken. Elke lunch krijgen we soep, groentes, aardappelen, rijst en vlees en elk diner ook nog een toetje. De tweede dag wordt een stuk zwaarder. Het eerste deel bestaat namelijk uit een klim van ongeveer 6 uur tot aan de death womens pass. Hierna volgt nog een stuk van 2 uur dat naar beneden gaat. Ik had verwacht dat ik het klimmen enorm zwaar zou vinden maar eerlijk gezegd was voor mij het dalen een stuk zwaarder. Zowel het klimmen als het dalen gaat met een soort van traptreden. Deze treden zaten meer dan eens nogal ver uit elkaar. Aangezien ik niet al te lang ben, was dit een behoorlijke aanslag op mijn knieën. Aan het einde van de tweede dag was ik moe maar erg voldaan. De zwaarste dag zat er immers op (ja, dat had ik gedacht). Aan het begin van de derde dag verteld onze gids dat dit de langste dag zal zijn, maar het terrein is veelal vlak. Mooi, dat wordt een eitje! Nou weet ik niet of mijn gids geen diepte ziet of dat ik meer diepte zie dan de meeste mensen maar vlak was het absoluut niet. Helaas voor mij gaat bijna de hele weg naar beneden en uiteraard weer met die onmogelijke trappen.. ik dacht dat de Inca's ook vrij klein waren dus de afstand tussen de treden begrijp ik niet helemaal. Aan het einde van de derde dag lopen ik en Julie (de vrouw uit Australië) achteraan en de enige geluiden die wij nog voortbrengen zijn zachte vloeken en steunen en kreunen. Ik ben kapot! Waar is dat vervloekte basiskamp???? Het laatste deel is een weg met weet ik veel hoeveel bochten. Dus na elke bocht denk ik ja! Hier moet het toch zijn! Om toch minimaal 20 keer teleurgesteld te worden. Als we eindelijk in het kamp aankomen doen mijn voeten en knieën zo'n pijn dat ik geen idee heb hoe ik zou moeten lopen als het niet vrijwel automatisch zou gaan. Gelukkig heeft Julie een pijnstiller speciaal tegen stramme en pijnlijke spieren zodat ik de volgende dag de laatste kilometers nog kan afleggen. Na een zeer kort nachtje staan we op de laatste dag zo rond half 5 op. In het donker pakken we zo snel mogelijk alles in zodat de Porters de eerste trein in aguas calientes kunnen halen. Hierna gaan wij in de rij en wachten we totdat we de poort door mogen voor het laatste deel van de trail. Na minimaal een half uur te hebben gewacht in de kou mogen we eindelijk op pad. Het is ongeveer 45 minuten lopen naar de sungate en als we op tijd zijn kunnen we de zonsopkomst zien. De weg naar de sungate is redelijk eenvoudig, op de beruchte en beroemde Monkey stairs na. De trap is niet lang maar gaat bijna recht omhoog. Hoe kom ik hier in godsnaam omhoog? Juist, als een monkey! Met handen en voeten klauter ik omhoog. Eenmaal aangekomen bij de sungate is het wachten op de zon en Helaas laat deze zich niet opjagen. Wanneer ze eindelijk boven de bergtoppen uitkomt is het een prachtig gezicht. Langzaam maar zeker verlicht ze de hele machu picchu beneden ons. Na het maken van foto's en filmpjes lopen we naar beneden. Wanneer we op de machu picchu zijn krijgen we een behoorlijke shock te verwerken. Wat een boel mensen! Honderden fris gewassen mensen zwermen over de oude stad. Dat is wel even wat anders dan 4 dagen lopen in de wildernis. Ik word me ineens heel erg bewust van het feit dat ik sinds het begin van de trail niet gedouched heb... (Misschien niet heel fris maar geloof me, na zonsondergang wil je echt niet onder een koude douche wanneer je op 4000 meter hoogte bent). Nadat iedereen naar de wc is geweest en iets te eten heeft kunnen kopen, geeft onze gids ons een rondleiding. Hier horen we dat bijna iedereen de naam verkeerd uit spreekt. Het tweede deel (picchu) is met dubbel c en dus spreek je de eerste c uit als een zachte k. Doe je dit niet dan zeg je in plaats van oude berg, oude piemel. Klein verschil hahaha. Na de rondleiding hebben we tijd om zelf rond te kijken. Een uur later moeten we in een restaurant in aguas calientes zijn. Aangezien ik de machu picchu al heb gezien en ik kapot ben, ga ik na 15 minuten richting de bus naar aguas calientes. Na een wat gehaaste lunch nemen we afscheid van onze gidsen en gaan we met de trein terug naar ollantaytambo. Hier staat een busje op ons te wachten om ons mee terug te nemen naar cusco. Eenmaal terug in mijn Hostel ga ik eerst douchen. Heeeeeeeerlijk!!!!!! Na het eten duik ik bijna direct m'n bed in. De volgende dag check ik uit en neem een taxi naar Loki Hostel cusco. (Ja inderdaad alweer een Loki Hostel) de volgende dag is hier namelijk een groot feest ter gelegenheid van het 35 jarig jubileum. Wanagi, (de fotograaf uit mancora) Ben, (de jongen met wie ik vanuit Ecuador naar mancora ben gereisd) en Lilly en Paige (twee Engelse meiden die ik ook in mancora heb ontmoet) zijn hier ook! Super gezellig uiteraard! Het thema van het feest is twisted prom, dit betekend Gala maar dan een beetje alternatief. Ik huur een Goth achtig jurkje en koop een zwarte hoge hoed. Kostuum is klaar! Het feest is fantastisch! Er is een enorme bloodbomb Train, gratis hapjes, vuurwerk en vuurspuwers. Nadat de bar in het hostel is gesloten gaan we met een groep naar een club in het centrum. Wanneer deze sluit (zo rond half 7) nemen we een taxi naar het standbeeld van Jezus. Hier hangen we nog een uurtje rond en gaan we op de foto met een groep goed uitgeslapen toeristen hahaha. Om half 10 komen we weer aan in het hostel. Ik besluit m'n bed maar eens in te kruipen. Maar na 4 uur wakker te hebben gelegen met knallende koppijn, besluit ik om wat te eten en te drinken. Man wat voel ik me ziek! De ergste kater die ik ooit heb gehad. Gelukkig voel ik me de volgende dag weer beter. Ik blijf ongeveer een week in Loki cusco en dan neem ik de bus naar La Paz in Bolivia. Ik boek een goedkoop Hostel voor 2 nachten. Wanneer ik aan kom begrijp ik direct waarom dit Hostel zo goedkoop is. Wat een vergane glorie. Ik heb een kleine privé kamer. De wc's zijn niet al te schoon, spoelen niet goed door en wc papier is nergens te vinden. Van de 4 kranen werkt er 1 een klein beetje. Gelukkig is het maar voor 2 nachtjes. De volgende dag besluit ik mijn blog bij te werken en foto's te uploaden. Hier krijg ik de schrik van mijn leven! Mijn camera is weg!!! Ik trek alles overhoop en doorzoek samen met de eigenaar zo ongeveer het hele Hostel en we bekijken alle camerabeelden. Helaas is hier niets op te zien. Met een hol gevoel accepteer ik het feit dat iemand mijn camera heeft gestolen. Terug in mijn kamer realiseer ik pas echt wat er is gebeurd, ik vloek, scheld en huil. Gelukkig belt Maaike me zodra ze hoorde wat er is gebeurd en verteld me op quasi dringende toon dat ik echt niet naar huis ga vanwege een gestolen camera! Ik ben toch verzekerd? En heel veel foto's heb ik al op mijn blog of mijn telefoon. Nadat ze een tijdje zo op me ingepraat heeft ben ik weer wat gekalmeerd en besluit dat ze gelijk heeft. Het is absoluut zwaar k*t maar niet het einde van de wereld. Ik besluit dat ik een beetje afleiding nodig heb en boek een nacht in (je raadt het al) Loki La Paz. De volgende dag verplaats ik hierheen en blijf hier vervolgens enorm lang hangen. Dit overigens niet alleen voor het gezelschap. La Paz is mij blijkbaar niet gunstig gezind, na ongeveer een week in het hostel merk ik op een ochtend (nou ja... Waarschijnlijk middag) dat mijn schoenen wel heel ruim lijken. Als ik ze uit doe zie ik dat mijn steunzolen er niet in zitten! Raar.... Andere schoenen checken. Nee ook niet. In mijn tas misschien? Of onder het bed?? Nee???!!! F*ck!!!! Welke achterlijke idioot steelt er nou steunzolen! Maar gestolen zijn ze.. lekker dan... Gelukkig is de Hostelmanager erg behulpzaam en hij raadt mij een kliniek aan waar ze me wel aan nieuwe kunnen helpen. Dit gaat behoorlijk snel en lijkt allemaal erg professioneel. Na ongeveer een week heb ik mijn nieuwe zolen. Na heel wat tranen, knuffels en kusjes verlaat ik na zo'n 4 weken Loki Hostel en ga ik op weg naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Hierover vertel ik de volgende keer want mijn batterij is bijna leeg. Ik zal dan ook proberen wat foto's te uploaden!

Voor nu basta luego!