Hola amigos,

Zoals ik in mijn vorige verhaal al zei zat mijn tijd bij mijn gastgezin er bijna op. Na twee weken liefdevol te zijn opgevangen en verzorgd verlaat ik op woensdag het huis van Mayra en Giovanni. Bij het afscheid krijg ik van Penelope nog een hele mooie sjaal en de familie is erg in hun nopjes met de chocolade die ik voor ze heb gekocht. Nog een laatste knuffel en ik stap in de taxi die me 5 minuten later bij mijn nieuwe slaapplaats afzet. Een mooi en gezellig hostel met kleine maar schone kamers. Even tijd om bij te komen van twee intensieve weken. Lekker skypen met papa, mama en Jelmer en de volgende dag met Maaike Jitze en Rhune. Hier zie ik ook voor het eerst een kolibrie van behoorlijk dichtbij! Wat zijn dat bijzondere en mooie beestjes! Na twee dagen nog een beetje te hebben gezworven door het mooie otavalo en nu ook de heerlijke nachos te hebben geproefd ga ik op vrijdag richting Mindo. Ik merk dat ik zin heb om verder te trekken.

Na 2 uur in de bus te hebben gezeten kom ik aan in Quito, vervolgens moet ik van station wisselen en na nog 2,5 uur in de bus te hebben gezeten kom ik aan in het kleine schattige plaatsje Mindo. Midden in the cloudforest wat dus inhoud dat het er nogal bewolkt kan zijn, het er enorm vochtig is en dat het vaak regent. Nou ja regen... het miezert. Al snel heb ik mijn hostel gevonden: La casa de Cecilia. Wat een prachtig hostel! Alles is van hout en het ligt pal aan een snelstromend riviertje. Je hebt het gevoel dat je midden in het regenwoud bivakkeert en overal om je heen vliegen vogels en ja dus ook kolibries!! Aan het einde van de middag ontmoet ik een paar mensen die hier gisteren zijn gekomen en we besluiten om samen te gaan eten. De volgende dag gaan we met zijn vijven op weg naar La mariposaria, een kleine vlindertuin op zo'n 25 minuten lopen vanaf het plaatsje. De zon schijnt en algauw gutst het zweet ons van het voorhoofd. Tjonge wat is het heet! Gelukkig is de vlindertuin absoluut de moeite waard. Een Engels sprekende gids legt ons uit hoe het leven van een vlinder verloopt en wat ze hier doen. Het komt er op neer dat ze proberen om bepaalde soorten te beschermen tegen uitsterven. Daarna gaan we de tuin in. Ik wist niet dat vlinders zo groot konden zijn! En ze zijn prachtig! De vrouw heeft ons verteld dat als we een beetje banaan aan onze vinger doen, er vanzelf vlinders op je hand komen zitten. Uiteraard willen we dit allemaal proberen en binnen de kortste keren lopen we alle vijf met een vlinder op onze vinger rond. Het is alsof je een soort mode accessoire op je vinger hebt, ze zijn namelijk niet echt geneigd om snel weer weg te vliegen. Na heeeeeel veel foto's te hebben gemaakt en goed hebben gecheckt of we niet ergens nog een fladderend vriendje hadden zitten zijn we weer naar buiten gegaan. Het was nog steeds behoorlijk warm en blijkbaar had dat een stuk of 20 kolibries naar de birdfeeders gelokt (en helaas ook een behoorlijke kolonie agressieve muggen) na ongeveer een half uur foto's te hebben gemaakt van de kolibries is iedereen tevreden over tenminste één foto en besluiten we dat het de hoogste tijd is om te gaan lunchen. Na de lunch vertrekken de drie meiden naar het strand en een paar uur later vertrekt ook de Oostenrijkse jongen. De volgende dag besluit ik de chocolade tour te gaan doen. Ik krijg samen met een gezin een rondleiding door de kleine en simpele fabriek van wederom een gids die goed Engels spreekt. Het laatste onderdeel van de rondleiding bestaat ui het proeven van chocola. Hè vervelend :p. We krijgen eerst een chocolade saus van 100% pure chocolade, niet te pruimen als je het mij vraagt haha veeeel te bitter. Maar het stukje chocolade van 67% vind ik toch echt heel lekker! En ook de chocolade met koffie en die met rode peper zijn heerlijk! Vervolgens krijgen we een klein kopje met cacao thee! Het is alsof je chocolademelk drinkt maar dan zonder dat het slecht voor je is! Uiteindelijk mogen we de beroemde brownie van El Quetzal proeven (zo heet de fabriek en het bijbehorende restaurant). Wauw! Het spijt me Mam maar dit is de lekkerste brownie die ik ooit heb gehad. Na de Tour besluit ik om een zakje cacao thee te kopen. De rest van de dag ga ik lekker in een hangmat liggen lezen.

Maandag besluit ik om naar de watervallen te gaan. Ik informeer bij de receptie naar de afstanden en volgens de mevrouw kon ik prima naar de kabelbaan lopen. Dus vol goede moed en een kaartje voor de kabelbaan ga ik om 9 uur uit het hostel weg. Op een gegeven moment kom ik een bord tegen waarop staat dat de kabelbaan nog zo'n 530 meter verder is. Mooi ik ben er bijna! Helaas.. 530 meter verder kom ik alleen uit bij een splitsing met nieuwe borden. Linksaf voor de kabelbaan. Nog 5 km te gaan. Shit! Nou ja zo erg kan het niet zijn. Na 20 minuten denk ik hier toch wel anders over.... De weg gaat alleen maar omhoog en ik heb het snikheet. Na 45 minuten lopen denk ik bij mezelf dat ik er toch echt wel bijna moet zijn. Alweer mis, nog geen 5 minuten later zie ik een bordje dat aangeeft dat ik nog 2 km moet. Fuck me... Oké er zit niks anders op dan door te lopen. Als ik eindelijk de kabelbaan heb bereikt word ik aangesproken door een man die vraagt of ik alleen ben. Als ik dit bevestig zegt een vrouwelijke gids dat ik me wel bij haar groep mag aansluiten. Dit lijkt me wel een goed plan en zo beland ik tussen een groep gezellige amerikaanse mensen waarvan de jongens allemaal in Ecuador zijn opgegroeid. Dan volgt het ritje in de kabelbaan. Dit blijkt van de ene top naar de andere top te gaan en is dus behoorlijk hoog! Met knikkende knieën stap ik aan de andere kant uit. We besluiten naar La Reina te lopen. Dit is de grootste waterval en is ruim een uur lopen. De tocht gaat over een smal modderig paadje dat afwisselend op en af loopt. Ik heb het Bloedheet en ben absoluut moe maar ik vind het heerlijk om te merken dat ik na ruim een uur omhoog te hebben gesjouwd nu nog in staat ben om dit te doen. Ik kom samen met twee van de jongens als eerste aan bij La Reina. Wat een geweld zo'n waterval! Je kunt elkaar bijna niet verstaan en binnen een paar minuten zijn m'n kleren nat van het opspattende water. Als iedereen genoeg foto's heeft gemaakt en is uitgerust beginnen we aan de terugweg. Als we eenmaal terug zijn bij de kabelbaan ben ik kapot maar ook toch wel een beetje trots op mezelf. Na nog een ritje in die afschuwelijke kabelbaan zijn we weer aan de andere kant. De groep vraagt aan de taxi chauffeur of hij mij ook mee wil nemen. Hij wil me een stukje mee nemen maar ik moet er voor het dorp weer uit want anders kan hij problemen met de politie krijgen wegens het vervoeren van meer dan 8 mensen in één keer. Ik ben allang blij dat ik niet ook nog het hele eind terug hoef te lopen en neem het aanbod dankbaar aan. Na een korte rit in de taxi en nog zo'n 15 minuten lopen kom ik hongerig aan in het dorp. Ik besluit opzoek te gaan naar een plek om te lunchen. Ineens hoor ik achter me iemand roepen. Als ik omkijk zie ik dat het de gids is van de groep en ze vraagt me of ik samen met hun wil lunchen. Ik schuif aan bij de groep en na een lekkere lunch nemen we afscheid. Ik ben moe en behoorlijk smerig dus ik wil graag douchen. Eenmaal terug in het hostel kost het me nog 2 uur om ook daadwerkelijk te gaan douchen aangezien ik vrij comfortabel op mijn bed lag. Ik besluit om een rustdag in te lassen. Niet alleen omdat dat af en toe fijn is maar vooral omdat ik vermoed dat ik morgen niet meer kan bewegen van de spierpijn. Ik ga wat eten bij een café met een Duitse eigenaar en bestel er Duitse worst met Duits brood en mosterd. Heerlijk! En spotgoedkoop.

Vandaag heb ik dus een rustdag, de spierpijn valt mee maar ik merk wel dat ik een beetje stijf ben. Wat ik morgen ga doen weet ik nog niet maar ik vind vast wel weer iets interessants.

Voor nu hasta luego!

Liefs

Femke